The Mount Fuji Doomjazz Corporation is the experimental Ambient/Noise/Drone/Jazz alter ego of The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, the self-acclaimed “mutant jazz” band formed in 2000 by Jason Kohnen (aka Bong-Ra) and Gideon Kiers, and which later evolved into a six-member piece.

Starting with free-form soundtracks to silent films such as Murnau’s “Nosferatu” and Lang’s “Metropolis”, the band gave birth in 2006 to its first eponymous album, released on Planet Mu.

The downbeat ambient jazz of their first CD was however only one avatar of this coterie, as demonstrated by the birth of The Mount Fuji Doomjazz Corporation. The semi-improvised, dark, heavy, “sludgy” counterpart to the “ensemble”, the Corporation leaves all borders behind, focusing this time on mesmerizing, doom-ridden drones and melodies, combined with the jazzy grooves and melodies of the cello and saxophones.

Recorded live in Amsterdam in February 2007, “Doomjazz Future Corpses!” is a self-described “soundscape of barren wastelands, droning into memories of future’s past”. If the “ensemble”’s debut was paying homage to The Quay Brothers, this album awakens the third, twisted, twin.

A snapshot of the band’s free-form sessions, in which there is no solid structure or time frame but a focus on cataclysmic improvisation and feeling, this album stands as a captivating dirge of raw guitar drones, saxophone and trombones emancipated from their classic jazz boundaries and abysmal bass throbs. An highly disorientating yet convincing journey through the deep realms of murky drone jazz / metal, heavy, suffocating and unfettered.

Mount Fuji Doomjazz Corporation - The Admirals Game


Written by Γιάννης Ορ. Παπαδημητρίου

Μέχρι τον Μπρεχτ, τα θεάματα ήταν απλά κι ωραία: υπήρχαν οι καλλιτέχνες και η σκηνή, η πλοκή, οι διάλογοι, τα κουστούμια κλπ. Μέχρι που αυτός ο κόπανος είχε την φαεινή ιδέα να "σπάσει το τέταρτο τείχος" και να μας θυμίσει ότι σε ένα θέαμα υπάρχει και το κοινό. Από αυτή την στιγμή και μετά, έχουμε αναγκαστεί να ζούμε με τον φόβο ότι θα βρεθούμε μέσα στην κακή μάζα που θα μας καταστρέψει την βραδιά. Μερικές φορές οι εφιάλτες μας γίνονται πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έχει πέντε αισθήσεις: Όραση, Ακοή, Γεύση, Όσφρηση, Αφή. Σε μία συναυλία, χωρίς το κοινό, απασχολούνται οι δύο πρώτες. Όταν όμως το κοινό θέλει να γίνει αισθητό, διευρύνονται οι δύο πρώτες και αρχίζουν να λειτουργούν και άλλες. Το κοινό της παρασκευής λοιπόν: - Το είδαμε και θύμιζε το κοινό του βίλα μερσέντες. - Το ακούσαμε στην συστηματική του προσπάθεια να εμποδίσει την συναυλία να ακουστεί. - Το μυρίσαμε και μύριζε πατσουλί απ' το χιλιόμετρο. - Δεν το γλείψαμε και δεν το αγγίξαμε, αλλά θα έπρεπε να το είχαμε δαγκώσει... Είναι δίκαιο όμως να σκεφτεί κάποιος ότι για να μην βάζει γλώσσα μέσα του το κοινό, μιλάμε για μία βαρετή συναυλία που αδυνατεί να το κρατήσει; Ναι και όχι. Γιατί μπορεί η μουσική των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble να αδυνατούσε να μαγνητίσει το - κατά τ' άλλα φιλοθεάμον και πολιτιστικά πανταχού παρόν - κοινό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί βαρετή. Αλλά πρώτα κάποια εισαγωγικά στοιχεία. Οι Kilimanjaro Darkjazz Ensemble και οι Mt. Fuji Doomjazz Corporation είναι λίγο-πολύ τα ίδια άτομα. Διαφέρουν ως προς την παρουσία του Orson Welles στα ντραμς των δεύτερων. Αν θεωρήσουμε ότι οι μουσικοί που απαρτίζουν τα δύο σχήματα ενδιαφέρονται για την Acid και την Free Jazz, το Drone, το Post Rock, την Electronica και το Ambient, η κατανομή τους σε δύο διακριτά σχήματα αποτελεί και ένα διαχωρισμό του συνόλου αυτών των ήχων. Οι εμφανίσεις και των δύο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν τον χαρακτήρα "τυχαίου soundtrack", από την άποψη ότι επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν την μουσική τους για να συνοδεύσει προβολές βίντεο αλλά η σύνδεση οπτικού-ακουστικού είναι περισσότερο θεματική παρά συγχρονισμένη. Από την κοιτίδα των ήχων, οι Mt Fuji Doomjazz Corporation επιλέγουν το Drone, το Post Rock και το Ambient. Οι προβολές ήταν διάφορες τοπογραφίες με έμφαση στο χωρικό στοιχείο, στην ενεργή εμπειρία του χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλει η τελευταία προβολή του σετ τους με τον τίτλο Somerset που απεικονίζει μία μεταβιομηχανική φυλή στην ομώνυμη επαρχιακή περιοχή της Γηραιάς Αλβιώνας. Πώς όμως καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για μεταβιομηχανική φυλή και όχι για την σύγχρονη απεικόνιση μίας φύλης του παρελθόντος; Απαντώντας αυτό το ερώτημα καταλαβαίνουμε και την οργανική σύνδεση οπτικού-ακουστικού στο έργο τους. Ο βασικός άξονας drone - post rock - ambient δεν παραπέμπει σε κοσμογονία κι ανθρωπογονία. Ο ίδιος ο μιμητικός του χαρακτήρας ως προς τις βάρβαρες αντηχήσεις της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει την βιομηχανία και τον ηδονοβλεψία της. Κατά συνέπεια - απ'την στιγμή που έχουμε προϋποθέσει ότι λειτουργεί ως soundtrack - απεικονίζει το περιβάλλον μέσα απ'το διεφθαρμένο μάτι της μετανεωτερικότητας. Και προσθέτοντας τον επιβλητικό χαρακτήρα του συνολικού θεάματος μπορούμε να έχουμε πλέον μία ικανοποιητική περιγραφή της εμφάνισης των Mount Fuji: μία οπτικο-ακουστική μελέτη του περιβάλλοντος μέσα από τα μάτια του εικοστού πρώτου αιώνα. Ως Kilimanjaro Darkjazz Ensemble επέλεξαν την Acid Jazz, την Free Jazz και την Electronica, σαφώς πιό βατούς ήχους απ' τις Mount Fuji προτιμήσεις. Κατ' αντιστοιχία και οι προβολές υπήρξαν αρκετά πιο δομημένες. Τις αφηρημένες χωρικές μελέτες του προηγούμενου σετ αντικατέστησαν πειραγμένα αποσπάσματα από το Institute Benjamenta των αδερφών Quay. Το σετ των KDE υπήρξε μία υπευθυνότατη χρήση της φόρμας του jazz τραγουδιού, του beat και της κληρονομίας της ECM. Ίσως και σ' αυτό να μπορούμε να αποδώσουμε και την στάση του κοινού. Χρησιμοποιώντας πιό βατές μουσικές φόρμες, χάνεται η ικανότητα του μουσικού να επιβάλλεται στο κοινό του. Αυτό που έπαιξαν οι KDE μπορεί να ήταν μία καταπλητική - ειδικά αν σκεφτούμε τα περιορισμένα όρια του είδους - acid jazz, ωστόσο ήταν ανίκανο να παράγει μυστήριο, που φαίνεται πως απαιτείται απ'όλη την βαριά χριστιανοσύνη του κοινού για να βγάλει τον σκασμό και να μας αφήσει να απολαύσουμε την συναυλία. Όσοι τυχεροί βρέθηκαν σε κάποια απ' τις λίγες θέσεις που δεν τους έπρηζε η μουρμούρα βέβαια, απόλαυσαν μία από τις πιό ενδιαφέρουσες και καλοστημένες συναυλίες της χρονιάς. Γιάννης-Ορέστης Παπαδημητρίου