Έφυγε από τη ζωή η διάσημη τραγουδίστρια Τσαβέλα Βάργας

Η διάσημη τραγουδίστρια Τσαβέλα Βάργκας έφυγε την Κυριακή από τη ζωή πλήρης ημερών, σε ηλικία 93 ετών.

Η «γυναίκα με το κόκκινο πόντσο», που έφθασε στο απόγειό της δόξας της στις δεκαετίες του '60 και '70, με τραγούδια χαρακτηριστικά της παραδοσιακής μουσικής «ραντσέρα» -«Λα Γιορόνα» (κλαψιάρα), «Πιένσα εν Μι» (σκέψου με) και το «Ούλτιμο Τράγο» (τελευταία ρουφηξιά)- «πέθανε όπως έζησε, δίνοντάς μας ένα δίδαγμα δύναμης και αξιοπρέπειας», όπως δήλωσε η φίλη της Μαρία Κορτίνα, που την συνόδευε στα μουσικά της βήματα κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής της.

Γεννημένη ως Ισάβελ Λισάνο Βάργκας, η Τσαβέλα ήλθε στη ζωή στις 19 Απριλίου 1919 στο Σαν Χοακίν ντε Φλόρες στην Κόστα Ρίκα, καρπός του γάμου του διοικητή της αστυνομίας με μία απλή νοικοκυρά.

«Όταν γεννήθηκα αντί να κλαίω, τραγουδούσα», συνήθιζε να λέει. Η Τσαβέλα Βάργκας μετανάστευσε σε ηλικία 17 ετών στο Μεξικό, μη αντέχοντας την υπερσυντηρητική κοινωνία της χώρας της, όπου δεν μπορούσε να ξεδιπλώσει το μουσικό ταλέντο της, αλλά ούτε και να ζήσει ελεύθερα την ομοφυλοφιλία της. «Ζούσα μέσα σε μία κόλαση», «σαν ένα παράξενο ζώο», τόνιζε.

Όπως η Γαλλίδα Εντίθ Πιαφ, όπως τη συνέκρινε ο Ισπανός σκηνοθέτης Πέδρο Αλμοδόβαρ, ξεκίνησε τη σταδιοδρομία της τραγουδώντας στους δρόμους.

Στη δεκαετία του 40, η Βάργκας συνδέθηκε με στενή φιλία με τους διάσημους ζωγράφους Φρίντα Κάλο και Ντιέγκο Ριβέρα, ενώ στα τέλη της επόμενης δεκαετίας η φήμη της ξεπέρασε τα μεξικανικά σύνορα κι έγινε κυρίως γνωστή στο παραθεριστικό κέντρο του Ακαπούλκο, όπου τραγούδησε στους γάμους της Ελίζαμπεθ Τέιλορ, ενώ εκεί γνώρισε και την Αβα Γκάρντνερ.

Μετά τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπισε λόγω του αλκοολισμού της, η Βάργκας ανένηψε ξανά στη δεκαετία του '90 με μία μεγάλη παγκόσμια περιοδεία κατά την οποία ερμήνευσε τις μεγάλες επιτυχίες της σε ονομαστές αίθουσες συναυλιών, όπως το Ολυμπιά στο Παρίσι, ή το Κάρνεγκι Χολ στη Νέα Υόρκη.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, Γαλλικό Πρακτορείο, Γερμανικό Πρακτορείο

πηγή: http://www.naftemporiki.gr/

MARY AND THE BOY - ΤΑΛΑΝΤΟΥΧΟΙ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Συνέντευξη: Mary and the Boy 

Mary and the Βoy, ένα ακόμα συμπαθητικό συγκρότημα; Σίγουρα όχι! Δεν ξέρω αν πρέπει να μιλάμε για φαινόμενο ή διάττοντα αστέρα…η απόδειξη θα έρθει με το χρόνο. Προς το παρόν ας μείνουμε στην περιβόητη ύπαρξη των παιδιών αυτών, συγκρότημα το οποίο κατέκτησε την Αθήνα μέσα σε λίγους μήνες, κάνοντας τα περιοδικά(έντυπα και ηλεκτρονικά) να παραμιλούν για αυτούς. Ακραίες piano-punk μελωδίες και εκπληκτική ενέργεια στα live είναι τα δύο στοιχεία που θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσουν εν ολίγης. Υποκλίνομαι...

Σημείωση no1: ισχύει το ρητό «όσο αξίζει μια συνέντευξη των Mary and the Boy στο enJoy, αξίζουν χίλιες λέξεις»

Σημείωση no2: επισκεφθείτε οπωσδήποτε το blog τους www.myspace.com/maryandtheboy και πάρτε λίγο γεύση από τη μουσική που παράγουν.

Σημείωση no3: μάλλον είναι τρελαμένοι με Μπόλεκ + Λόλεκ...

Πείτε μου δυο λόγια για την μπάντα. Πότε ξεκίνησε? Ποιανού ήταν η ιδέα?

Μ: Ξεκίνησε πριν 2 χρόνια, πριν 2 καλοκαίρια, όπου εγώ και ο Αλέξανδρος ετοιμάσαμε ένα κομμάτι για μια ταινία ενός φίλου. Εκανα πολύ παρέα με τον Αλέξανδρο, έπαιζε πιάνο όλη την ημέρα, μου είχε βάλει κάποια κομμάτια του να ακούσω, τα οποία είχαν κάποιο ενδιαφέρον. Είχε πολύ πλάκα, γιατί ακούγαμε τελείως διαφορετικές μουσικές και μάλιστα τη λέγαμε ο ένας στον άλλο για τη μουσική που ακούει.. Βρήκαμε τελικά ένα κοινό σημείο. Ο Αλέξανδρος έπαιζε πιάνο, εγώ τραγουδούσα. Κάναμε μια συναυλία για να βοηθήσουμε τον φίλο μας ο οποίος δεν είχε λεφτά να γυρίσει την ταινία…μας άρεσε και είπαμε να το συνεχίσουμε κάπως. Μετά εγώ πήγα στο Λονδίνο για Σπουδές, ο Αλέξανδρος ήρθε να με δει και εκεί γράφτηκε το ιστορικό London Sessions demo, το οποίο αποτελείτε από ένα σύνολο διαφόρων ιδεών, καθώς περνούσαμε μια περίεργη φάση. Γύρισα Ελλάδα, κάναμε πρόβες, παίξαμε σε μια συναυλία κάποιων φίλων μας στο An, με την προσθήκη του πριονίστα μας Christmas Daniel καθώς και της Exotic -της χορεύτριας-, μιας και αποφασίσαμε ότι θέλαμε μια εξωτική χορεύτρια στη σκηνή και η Ειρήνη(Exotic) ήταν η πλέον κατάλληλη. 

Όταν σας είδα live, ενθουσιάστηκα! Αυτή η ιδέα με την χορεύτρια είναι πολύ έξυπνη.

A: Αυτό που θέλαμε είναι να μην μιλάμε πάνω στη σκηνή, να μην έχουμε τέτοιου είδους επαφή με τον κόσμο. Η επαφή ερχόταν μέσω της χορεύτριας. Συχνά, εμείς δεν είμαστε καθόλου φωτισμένοι και όλα τα φώτα είναι πάνω στην Ειρήνη. Είναι μια λογική, σαν ταινίας, σαν να είμαστε εμείς ένα soundtrack για την Ειρήνη που χορεύει.

Και με το πριόνι…τι είναι το πριόνι;

M: Το μουσικό πριόνι! Είναι το κανονικό πριόνι που κόβουμε ξύλα, αλλά παίζεται με δοξάρι βιολιού ή και με μαχαίρι καμιά φορά. Ο πριονίστας μας είναι ο Christmas Daniel με το όνομα, ή αλλιώς Daniel Saw ή Danis ο πριόνης... Στις επόμενες συναυλίες θα βγαίνει και με αλυσοπρίονο. (σ.σ. γέλια)

O Jack Daniels λοιπόν (σ.σ. γέλια)! Σε συναυλίες πάτε;

Μ: Σπάνια. Αν μας αρέσει πάμε, αλλά γενικά δεν είμαστε των συναυλιών.

Α: Κυρίως λόγω χρημάτων δεν πάμε. Αλλά και όταν πάμε, το κάνουμε για να δούμε πως λειτουργεί ο καθένας στα live.

Όταν σας είχα δει στο House Of Art, είχα μείνει με ανοιχτό το στόμα. Θεωρώ ότι κάνετε κάτι το διαφορετικό, κάτι το ακραίο, σπάτε τη μονοτονία. Τι είναι αυτό που νομίζετε ότι σας κάνει να ξεχωρίζετε;

Μ: Εντάξει, δεν το επιδιώκουμε κιόλας, να σου πω την αλήθεια. Ετσι πηγαίνει. Αυτό είναι!

Α: Βγαίνει εντελώς αυθόρμητα. Δηλαδή, είναι τόσο αυθόρμητο όσο αυτό που έκαναν οι Sex Pistols. Αυτό που κάναμε την πρώτη φορά που παίξαμε , αυτό κάνουμε και τώρα, δύο χρόνια μετά, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Ούτε πρόβες δεν κάνουμε, παίζουμε κατ’ ευθείαν συναυλίες. Το θέμα είναι ότι το κόλλημα των παιδιών που έχουν συγκροτήματα είναι η μουσική, ενώ εμείς δεν ασχολούμαστε τόσο με τη μουσική αλλά με τον κινηματογράφο, τον χορό και άλλα πράγματα. Δεν παρουσιάζουμε αυτό που κάνουμε ως συγκρότημα. Επίτηδες το κρατάμε έτσι λιτό, δεν μας νοιάζει που ακούγεται άδειο, χωρίς μπάσο και ντράμς.

Είχατε κάνει συναυλία στο σπίτι του Αλέξανδρου; πώς προέκυψε αυτό; πώς το έμαθε ο κόσμος;

Α: Επειδή δεν έχουμε πολλά όργανα και μεγάλο εξοπλισμό, μας είναι εύκολο να παίζουμε από εδώ και από εκεί. Είναι να βρεις αυτό που ταιριάζει. Τώρα ήταν να κάνουμε ένα live στη βιτρίνα ενός μαγαζιού. Η Ειρήνη θα χόρευε σ’ένα αυτοκίνητο απ’ έξω. Εχοντας ως δεδομένο ότι έχουμε την ευκαιρία να παίζουμε όπου θέλουμε λόγω μικρού εξοπλισμού θα θέλαμε να κάνουμε πράγματα σ’ένα μικρό μαγαζί ή σ’ ένα στενό ή σε μία εκκλησία. Είχαμε κάνει λοιπόν μια συναυλία με τους Μπόλεκ + Λόλεκ στο σπίτι μου τα Χριστούγεννα (σ.σ. στο σημείο μιλούν με τα καλύτερα λόγια για τους Μπόλεκ + Λόλεκ) και μετά ξανακάναμε άλλη μια, μιας και δεν είχαμε προγραμματίσει κάποια άλλη συναυλία. Το διαδώσαμε μέσω μηνυμάτων, και επειδή ήταν πιο χύμα από την προηγούμενη φορά, δηλαδή ο καθένας έφερνε όποιον ήθελε, έγινε ένας ψιλοπανικός. Τώρα, συζητάμε να νοικιάσουμε ένα σπίτι, όπου να μπορούμε να κάνουμε και συναυλίες όποτε θέλουμε.

Βλέπω παντού αφίσες με το όνομά σας ως support του Marc Almond…

M: (σ.σ. χεχε γέλια) Μας είχαν ακούσει από το demo μας και μας πρότειναν να παίξουμε με τον Marc Almond, σε μια βραδιά cabaret.

Αν σας έλεγαν να επιλέγατε έναν καλλιτέχνη/συγκρότημα με τον οποίο θα θέλατε να είχατε παίξει ή να παίξεται στο μέλλον;

A-M: (σ.σ. ομόφωνα) Lou Reed σίγουρα.

Δεν κατάφερα να προσδιορίσω το είδος της μουσικής που παίζετε. Πως θα το χαρακτηρίζατε;

M: Piano-Punk, όσο και αν φαίνεται ειρωνικό αυτό.

A: Πάντως αν το δούμε ιδεολογικά, ναι είναι Punk. Αλλά παίρνουμε στοιχεία από ένα σωρό άλλα πράγματα, δεν ακούμε μόνο Αγγελάκα και Mogwai. Περισσότερο θα ασχοληθούμε να πάρουμε κάποιες φράσεις από μια ταινία και να φτιάξουμε ένα τραγούδι, παρά με την μουσική.

Ποιες οι επιρροές σας;

M: Διάφορες, από Doors μέχρι Queen, Lou Reed και άλλα.

Αναφέρατε πριν τους Mogwai και τον Αγγελάκα…είχατε πάει στη συναυλία τους στο πεδίο του Αρεως; Ηταν συγκλονιστικοί…

A: Την προηγούμενη φορά που είχα δει τους Mogwai ήταν καλύτεροι. Αυτή τη φορά, είχε προηγηθεί ο Αγγελάκας, με τον οποίο έπαθα πλάκα, οπότε οι Mogwai μου φάνηκαν λίγοι μπροστά του. Αν έπαιζε ο Αγγελάκας και εγώ ήμουν στους Mogwai, θα έκανα το σταυρό μου!

Ανάσες Των Λύκων ή Από’Δω Και Πάνω;

A-M: Ανάσες των λύκων σίγουρα. Καταπληκτικό άλμπουμ. Μεγάλη περίπτωση!

Εχετε κυκλοφορήσει κάποιο Ep, ανήκετε σε κάποιο label;

Μ: Μόνο το demo έχουμε ηχογραφήσει. Τώρα θα μπούμε στο studio για να ηχογραφήσουμε το δίσκο μας που θα βγει γύρω τον Οκτώβριο με τη Sonic Playground.

Τον τελευταίο καιρό, έχουν γίνει κάποιες πολύ καλές κυκλοφορίες από ελληνικά συγκροτήματα και καλλιτέχνες…Αγγελάκας, Film, Διάφανα Κρίνα…

Α: Εγώ σου λέω, το μοναδικό πράγμα που μου αρέσει αυτή τη σιγμή από την ελληνική σκηνή είναι ο Αγγελάκας…αυστηρά! Αυστηρά! Τίποτε άλλο.

Υπάρχει μέλλον για την ελληνική σκηνή;

M: Ούτε μέλλον υπάρχει, ούτε παρόν (σ.σ. γέλια). Να πω την αλήθεια δεν ξέρω, μπορεί να έχει μπορεί και όχι.

Α: Οι περισσότεροι που κάνουν κάτι, έχουν κόλλημα με την underground. Υπάρχουν 5 άνθρωποι που κάνουν κάτι και δεν μπορούν να φανούν, παίζουν εξεζητημένη μουσική, όπως ο Coti K. Και άλλοι βέβαια. Το θέμα είναι ότι τα ξένα συγκροτήματα που εμείς θαυμάζουμε, στην χώρα τους τα ακούει normal κόσμος, ενώ εδώ παίζουν για τους λίγους που θα ακούσουν για αυτούς και θα τους δουν στο Μικρό Μουσικό Θέατρο. Ένας ήταν ο Αγγελάκας που έγινε γνωστός, αλλά και οι Raining Pleasure που το κατάφεραν, το κατάφεραν έπειτα από 15 χρόνια δουλειάς, με συμβόλαιο σε πολυεθνική, πουλώντας τα τραγούδια τους σε διαφημιστικές εταιρίες. Πέτυχε με τους Pleasure ναι, δεν πέτυχε όμως και με τους Matisse.

Μ: Το θέμα είναι ότι όλοι προσπαθούν να μιμηθούν τους άλλους που θαυμάζουν! Ολοι όσοι παίζουν Pop-Rock προσπαθούν να μιμηθούν τους Franz Ferdinand, όλοι όσοι παίζουν Hardcore τους Tool, ε και δεν τα καταφέρνουν. Είναι σαν να ακούς ένα κακέκτυπο των Tool. Ενώ ας πούμε οι Μπόλεκ + Λόλεκ διαφέρουν…

Α: Οι Μπόλεκ + Λόλεκ είναι κόλαση!

Αυτό που έκαναν οι Raining Pleasure με το Fame Story;

M: Δεν θεωρώ ότι ήταν λάθος!

Οκ, ας αλλάξουμε τελείως θέμα. Πάμε στα των συναυλιών. Τον τελευταίο χρόνο, κυρίως, έχουν έρθει αναγνωρισμένης αξίας συγκροτήματα και καλλιτέχνες(Black Sabbath, Chemical Brothers κ.α). Το επίπεδο διοργάνωσης συναυλιών έχει ανέβει;

A: Ποιο επίπεδο(;) White Stripes φάση; (γέλια)

Είχατε πάει δηλαδή! Είσαστε σ’ αυτούς που πέταξαν μπύρα;

A: Ναι εγώ πήγα…αλλά όχι δεν πέταξα μπύρα! Ισα-ίσα, ήμουν από αυτούς οι οποίοι είπαν «Μπράβο, καλά τα παιδιά»! Μου άρεσαν! Μια χαρά ήταν! Το πρόβλημα είναι ότι οι συναυλίες είναι πανάκριβες.

Μ: Μα και εγώ για αυτό δεν πάω. Είναι πανάκριβα.

A: Φαντάζομαι είναι ακριβά γιατί είναι δύσκολο να τους φέρουν εδώ. Φαντάζομαι…

Υπάρχουν φορές που το εισιτήριο είναι ακριβό ανεξήγητα!

Α: Σκέψου ότι έρχονται και παίζουν κάποιοι dj με είσοδο 35 και 40 ευρώ, τη στιγμή που δεν έχουν ούτε επιτελείο να πληρώσουν, ούτε μέλη, και δεν είναι καν συναυλία.

Μ: Δυστυχώς στην Ελλάδα η δισκογραφία δεν έχει λεφτά, οπότε όλα τα λεφτά βγαίνουν από τα live…και ότι αρπάξει ο καθένας από αυτά. Όπως και να’ χει η νοοτροπία του Ελληνα είναι «ότι αρπάξω».

Εσεις από τις συναυλίες σας βγάζετε λεφτά;

M: Πλάκα κάνεις τώρα! (σ.σ. γέλια) Εδώ δεν έχουμε να πληρώσουμε τους ηχολήπτες και έρχονται φίλοι μας κάθε φορά. Παίρνουμε ότι γνωστό και άγνωστο έχουμε για να μας φέρει μικρόφωνο κ.ο.κ

Οκ. Νομίζω ότι μεγάλο ρόλο για να αναδειχθεί μια μπάντα, εκτός της μουσικής, είναι και το στυλ. Τα περισσότερα ελληνικά συγκροτήματα όμως, είναι και στο στυλ «ελληνικές».

Α: Εντάξει το λάθος που κάνουν πολλοί, είναι ότι νομίζουν ότι θα κάνουν κάτι επειδή ντύνονται ή βάφονται. Η το έχεις ή δεν το έχεις όμως. Οι Μπόλεκ + Λόλεκ ας πούμε, είναι δύο συνηθισμένα παιδιά, βγαίνουν με τις κιθάρες τους, ούτε ντύνονται περίεργα, και όμως δεν μοιάζουν με τίποτε άλλο. Είναι λίγο κομπλεξικό το πράγμα γενικά…τα μισά συγκροτήματα νομίζουν ότι βρίσκονται στη Νέα Υόρκη, τα άλλα μισά στο Βερολίνο, ενώ είναι στην Αθήνα!

Προτιμάς δηλαδή να χάνονται στη μιζέρια της Αθήνας;

Α: Δεν είναι μίζερη η Αθήνα! Το θέμα είναι το τι θα κάνεις. Για τον Αγγελάκα ας πούμε γιατί δεν είναι μίζερη, ή για τις Τρύπες, ή για τον Σιδηρόπουλο; Το θέμα είναι να το πιστεύεις εσύ! Δηλαδή αν εμείς δεν βγούμε να πούμε ότι σήμερα θα παίξουμε και θα κάνουμε τους άλλους να γουστάρουν τόσο πολύ, ώστε να έρχονται σε κάθε συναυλία μας, τότε δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Δηλαδή δεν θα το πιστεύουμε εμείς και θα το πιστέψουν οι άλλοι; Και αυτοί που το έκαναν ήταν 3-4 στα τελευταία χρόνια, μιλάω για τον Αγγελάκα, το Σιδηρόπουλο, τους Last Drive, τους Raining Pleasure. Τέσσερα συγκροτήματα ανάμεσα στα ένα εκατομμύριο.

Αγαπημένη ελληνική μπάντα/καλλιτέχνης;

A-M: Μπόλεκ + Λόλεκ. Ναι τους κάνουμε τρελό promotion, αλλά αν ακούσεις θα πάθεις πλάκα. Πολύ σοκαριστικοί.

M: Και οι Night On Earth είναι καλοί. Είναι μουσικοί!

Αγαπημένη ξένη μπάντα/καλλιτέχνης;

Μ: Ο Antony είναι συμπαθητικός, γενικά είμαι λίγο cabaret φάση, μου αρέσουν αυτά που κάνει.

A: Και Arcade Fire που άκουσα 1-2 κομμάτια ήταν καλοί. Κάποτε είχα πάθει κόλλημα με τους Eels. Γενικά όμως δεν με τρελαίνει κάτι καινούργιο. Ε εντάξει κάποια κομμάτια Bright Eyes, κάποια κομμάτια Cocorosie, Streets, αλλά πάντα απλά κάποια κομμάτια. Γενικά θεωρώ ότι τα πιο μοντέρνα πράγματα που δημιουργήθηκαν τον τελευταίο καιρό είναι από μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους. Οι τελευταίοι δίσκοι του Johnny Cahsh, του Lou Reed, ο τελευταίος του Bruce Springsteen, της Kate Bush.

Cd αγοράζετε ή κατεβάζετε;

M: Αγοράζουμε, δεν κατεβάζουμε.

Α: Είμαστε κατά του downloading. Κατά, όχι τόσο για εμάς τους μεγαλύτερους, αλλά για τα πιτσιρίκια που κατεβάζουν 50 albums την εβδομάδα και δεν έχουν καμία επαφή με το τι ακούνε. Αλλιώς λειτουργούσαμε εμείς με τις κασέτες. Κάθε κασέτα την κρατούσα 1 μήνα, 1 χρόνο και την άκουγα.

Μ: Ερχόταν στα χέρια σου μια του Michael Jackson και τρελαινόσουν από την χαρά σου.

Τελευταίο cd που πήρατε;

Α: Kate Bush – Aerial

M: Εγώ πήρα το Songs For Drella του Lou Reed.

Όταν είχα δει το High Fidelity, δεν ξετρελάθηκα, αλλά συγκράτησα μια φράση η οποία έλεγε «Ακούω ροκ επειδή είμαι μελαγχολικός ή είμαι μελαγχολικός επειδή ακούω ροκ;»

Μ: Κάποιος είναι μελαγχολικός επειδή είναι μελαγχολικός. Μου τη δίνουν ας πούμε οι άνθρωποι που ντύνονται ή έχουν μια αισθητική σύμφωνα με τη μουσική που ακούνε.

A: Βλέπαμε Talking Heads το live, όπου βλέπεις οι τύποι να λένε τρομερά πράγματα κάνοντας ένα party, χωρίς μελαγχολία, χωρίς «δεν είμαι καλά». Σε ένα party 100 λεπτών, λέγονται τόσα πράγματα με τόσο βάθος.

Τώρα μια κλισέ ερώτηση…ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον;

M: Δεν είναι συκγεκριμένοι. Θέλουμε να κάνουμε πράγματα. Ο δίσκος θα βγει τον Οκτώβρη. Τώρα δουλεύουμε κάποια καινούργια τραγούδια.

A: Δεν είμαστε μουσικοί, δεν είναι η δουλειά μας αυτή, οπότε όσο περνάμε καλά, θα το κάνουμε αυτό. Σκοπός είναι να βρούμε το μέρος που θα ταιριάζει καλύτερα αυτό που κάνουμε.

Σας έχει περάσει από το μυαλό ότι «αρέσετε»;

Μ: Σε χιουμοριστικό επίπεδο, ναι το λέμε, και είναι πολύ ωραίο να κάνεις κάτι και να βλέπεις τον κόσμο να ασχολείται με αυτό.

Ευχαριστώ πάρα πολύ, για το χρόνο που μου διαθέσατε, καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνετε!

Α-Μ: Εμείς σε ευχαριστούμε πολύ…

Mary and the Boy
Mary (vocals)
The Boy(vocals, piano)
Christmas Daniel(musical saw)
The Exotic(dance)

πηγή: http://www.enjoy.gr