Mount Fuji Doomjazz Corporation

The Mount Fuji Doomjazz Corporation is the experimental Ambient/Noise/Drone/Jazz alter ego of The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, the self-acclaimed “mutant jazz” band formed in 2000 by Jason Kohnen (aka Bong-Ra) and Gideon Kiers, and which later evolved into a six-member piece.

Starting with free-form soundtracks to silent films such as Murnau’s “Nosferatu” and Lang’s “Metropolis”, the band gave birth in 2006 to its first eponymous album, released on Planet Mu.

The downbeat ambient jazz of their first CD was however only one avatar of this coterie, as demonstrated by the birth of The Mount Fuji Doomjazz Corporation. The semi-improvised, dark, heavy, “sludgy” counterpart to the “ensemble”, the Corporation leaves all borders behind, focusing this time on mesmerizing, doom-ridden drones and melodies, combined with the jazzy grooves and melodies of the cello and saxophones.

Recorded live in Amsterdam in February 2007, “Doomjazz Future Corpses!” is a self-described “soundscape of barren wastelands, droning into memories of future’s past”. If the “ensemble”’s debut was paying homage to The Quay Brothers, this album awakens the third, twisted, twin.

A snapshot of the band’s free-form sessions, in which there is no solid structure or time frame but a focus on cataclysmic improvisation and feeling, this album stands as a captivating dirge of raw guitar drones, saxophone and trombones emancipated from their classic jazz boundaries and abysmal bass throbs. An highly disorientating yet convincing journey through the deep realms of murky drone jazz / metal, heavy, suffocating and unfettered.

Mount Fuji Doomjazz Corporation - The Admirals Game

Written by Γιάννης Ορ. Παπαδημητρίου
Μέχρι τον Μπρεχτ, τα θεάματα ήταν απλά κι ωραία: υπήρχαν οι καλλιτέχνες και η σκηνή, η πλοκή, οι διάλογοι, τα κουστούμια κλπ. Μέχρι που αυτός ο κόπανος είχε την φαεινή ιδέα να "σπάσει το τέταρτο τείχος" και να μας θυμίσει ότι σε ένα θέαμα υπάρχει και το κοινό. Από αυτή την στιγμή και μετά, έχουμε αναγκαστεί να ζούμε με τον φόβο ότι θα βρεθούμε μέσα στην κακή μάζα που θα μας καταστρέψει την βραδιά. Μερικές φορές οι εφιάλτες μας γίνονται πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έχει πέντε αισθήσεις: Όραση, Ακοή, Γεύση, Όσφρηση, Αφή. Σε μία συναυλία, χωρίς το κοινό, απασχολούνται οι δύο πρώτες. Όταν όμως το κοινό θέλει να γίνει αισθητό, διευρύνονται οι δύο πρώτες και αρχίζουν να λειτουργούν και άλλες. Το κοινό της παρασκευής λοιπόν: - Το είδαμε και θύμιζε το κοινό του βίλα μερσέντες. - Το ακούσαμε στην συστηματική του προσπάθεια να εμποδίσει την συναυλία να ακουστεί. - Το μυρίσαμε και μύριζε πατσουλί απ' το χιλιόμετρο. - Δεν το γλείψαμε και δεν το αγγίξαμε, αλλά θα έπρεπε να το είχαμε δαγκώσει... Είναι δίκαιο όμως να σκεφτεί κάποιος ότι για να μην βάζει γλώσσα μέσα του το κοινό, μιλάμε για μία βαρετή συναυλία που αδυνατεί να το κρατήσει; Ναι και όχι. Γιατί μπορεί η μουσική των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble να αδυνατούσε να μαγνητίσει το - κατά τ' άλλα φιλοθεάμον και πολιτιστικά πανταχού παρόν - κοινό, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί βαρετή. Αλλά πρώτα κάποια εισαγωγικά στοιχεία.  Οι Kilimanjaro Darkjazz Ensemble και οι Mt. Fuji Doomjazz Corporation είναι λίγο-πολύ τα ίδια άτομα. Διαφέρουν ως προς την παρουσία του Orson Welles στα ντραμς των δεύτερων. Αν θεωρήσουμε ότι οι μουσικοί που απαρτίζουν τα δύο σχήματα ενδιαφέρονται για την Acid και την Free Jazz, το Drone, το Post Rock, την Electronica και το Ambient, η κατανομή τους σε δύο διακριτά σχήματα αποτελεί και ένα διαχωρισμό του συνόλου αυτών των ήχων. Οι εμφανίσεις και των δύο θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουν τον χαρακτήρα "τυχαίου soundtrack", από την άποψη ότι επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν την μουσική τους για να συνοδεύσει προβολές βίντεο αλλά η σύνδεση οπτικού-ακουστικού είναι περισσότερο θεματική παρά συγχρονισμένη. Από την κοιτίδα των ήχων, οι Mt Fuji Doomjazz Corporation επιλέγουν το Drone, το Post Rock και το Ambient. Οι προβολές ήταν διάφορες τοπογραφίες με έμφαση στο χωρικό στοιχείο, στην ενεργή εμπειρία του χώρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτέλει η τελευταία προβολή του σετ τους με τον τίτλο Somerset που απεικονίζει μία μεταβιομηχανική φυλή στην ομώνυμη επαρχιακή περιοχή της Γηραιάς Αλβιώνας. Πώς όμως καταλαβαίνουμε ότι μιλάμε για μεταβιομηχανική φυλή και όχι για την σύγχρονη απεικόνιση μίας φύλης του παρελθόντος; Απαντώντας αυτό το ερώτημα καταλαβαίνουμε και την οργανική σύνδεση οπτικού-ακουστικού στο έργο τους. Ο βασικός άξονας drone - post rock - ambient δεν παραπέμπει σε κοσμογονία κι ανθρωπογονία. Ο ίδιος ο μιμητικός του χαρακτήρας ως προς τις βάρβαρες αντηχήσεις της βιομηχανικής παραγωγής προϋποθέτει την βιομηχανία και τον ηδονοβλεψία της. Κατά συνέπεια - απ'την στιγμή που έχουμε προϋποθέσει ότι λειτουργεί ως soundtrack - απεικονίζει το περιβάλλον μέσα απ'το διεφθαρμένο μάτι της μετανεωτερικότητας. Και προσθέτοντας τον επιβλητικό χαρακτήρα του συνολικού θεάματος μπορούμε να έχουμε πλέον μία ικανοποιητική περιγραφή της εμφάνισης των Mount Fuji: μία οπτικο-ακουστική μελέτη του περιβάλλοντος μέσα από τα μάτια του εικοστού πρώτου αιώνα. Ως Kilimanjaro Darkjazz Ensemble επέλεξαν την Acid Jazz, την Free Jazz και την Electronica, σαφώς πιό βατούς ήχους απ' τις Mount Fuji προτιμήσεις. Κατ' αντιστοιχία και οι προβολές υπήρξαν αρκετά πιο δομημένες. Τις αφηρημένες χωρικές μελέτες του προηγούμενου σετ αντικατέστησαν πειραγμένα αποσπάσματα από το Institute Benjamenta των αδερφών Quay. Το σετ των KDE υπήρξε μία υπευθυνότατη χρήση της φόρμας του jazz τραγουδιού, του beat και της κληρονομίας της ECM. Ίσως και σ' αυτό να μπορούμε να αποδώσουμε και την στάση του κοινού. Χρησιμοποιώντας πιό βατές μουσικές φόρμες, χάνεται η ικανότητα του μουσικού να επιβάλλεται στο κοινό του. Αυτό που έπαιξαν οι KDE μπορεί να ήταν μία καταπλητική - ειδικά αν σκεφτούμε τα περιορισμένα όρια του είδους - acid jazz, ωστόσο ήταν ανίκανο να παράγει μυστήριο, που φαίνεται πως απαιτείται απ'όλη την βαριά χριστιανοσύνη του κοινού για να βγάλει τον σκασμό και να μας αφήσει να απολαύσουμε την συναυλία. Όσοι τυχεροί βρέθηκαν σε κάποια απ' τις λίγες θέσεις που δεν τους έπρηζε η μουρμούρα βέβαια, απόλαυσαν μία από τις πιό ενδιαφέρουσες και καλοστημένες συναυλίες της χρονιάς. Γιάννης-Ορέστης Παπαδημητρίου

 http://www.postwave.gr

The Mount Fuji Doomjazz Corporation - Succubus

KILIMANJARO DARKJAZZ ENSEMBLE

KILIMANJARO DARKJAZZ ENSEMBLE - SHADOWS

Οι Kilimanjaro Darkjazz Ensemble (TΚDE) δημιουργήθηκαν το 2000 ως ένα σχήμα που θα έγραφε πρωτότυπη μουσική για υπάρχουσες ταινίες του βωβού κινηματογράφου όπως το Nosferatu του F.W.Murnau και το Metropolis του Fritz Lang. Οι συνιδρυτές των ΤΚDE, Justin Köhnen (γνωστότερος και ως Bong-Ra) και Gideon Kiers, συνδύασαν τις οπτικοακουστικές τους γνώσεις προκειμένου να δημιουργήσουν μία εξόχως κινηματογραφική noir ατμόσφαιρα τόσο στη δισκογραφία τους όσο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις στην οποία και πολύ εύστοχα απέδωσαν τον όρο darkjazz.

Μόνο που ο όρος darkjazz αδυνατεί να περιγράψει πλήρως το σύνολο του μουσικού φάσματος που καλύπτουν με τις συνθέσεις του οι ΤΚDE και περιλαμβάνει σε ισόποσες δόσεις την ορχηστρική ιδιοφυϊα των Henryk Gorecki και Cinematic Orchestra, τον λυρισμό των Portishead, την ατμοσφαιρικότητα των Ulver και τα post-rock ξεσπάσματα των Godspeed You Black Emperor. Επί σκηνής, όλα τα παραπάνω, συνοδεύονται από τις οπτικές κλειστοφοβικές δημιουργίες τους οι οποίες και δένουν αρμονικά με τα “φανταστικά” κινηματογραφικά soundtracks των TKDE.

http://www.elculture.gr

The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble - Avian Lung

Συνέντευξη The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble: «H δημιουργία ενός ακουστικού film είναι το θέμα πάνω στο οποίο δουλεύουμε» 

Από τον Άλκη Κοροβέση

Ποτέ δεν είναι αργά να έρθεις σε επαφή με ένα μουσικό χώρο στον οποίο ίσως μέχρι στιγμής δεν είχες αφιερώσει τον απαραίτητο χρόνο και την αναγκαία υπομονή, ειδικά όταν είναι να βρεθείς αντιμέτωπος με ένα είδος τόσο δύστροπο όσο η jazz. Ωστόσο, ο τελευταίος δίσκος των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, με τίτλο "From The Stairwell", αποτελεί μια πολύ καλή αφορμή για ενασχόλησή μαζί της. Εν όψει, λοιπόν, και της επερχόμενης εμφάνισής τους στην Αθήνα, επικοινωνήσαμε με τον Justin Köhnen, ιδρυτικό μέλος των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble, και προσπαθήσαμε να διαφωτίσουμε λίγο το σκοτεινό τοπίο του ιδιαίτερου αυτού σχήματος.

Καλησπέρα, είμαι ο Άλκης από το Rocking.gr. Θα μπορούσες να μας περιγράψεις με συντομία τη μέχρι τώρα πορεία της μπάντας;

Δημιουργήσαμε τους Kilimanjaro Darkjazz Ensemble το 2000, ως ντουέτο, σε μια προσπάθεια να προσθέσουμε μουσική σε βουβές ταινίες. Επειδή δε βρίσκαμε τους κατάλληλους ήχους, τελικά αρχίσαμε να συνθέτουμε το δικό μας υλικό και αμέσως συνειδητοποιήσαμε ότι θέλαμε να ασχοληθούμε με τη δημιουργία ενός είδους σκοτεινής, κινηματογραφικής jazz. Το 2004 ο Gideon (σ.σ.: Kiers, το έτερο ιδρυτικό μέλος του σχήματος) και εγώ αποφασίσαμε να προχωρήσουμε το project παραπέρα και να δημιουργούμε ένα group. Σιγά-σιγά καταλήξαμε στους κατάλληλους μουσικούς που απαρτίζουν σήμερα το σχήμα. Γύρω στο 2008 θεωρήσαμε ότι θα ήταν ωραίο να ξεκινήσουμε ένα side-project, βασισμένο εντελώς στον αυτοσχεδιασμό. Κάτι εντελώς διαφορετικό από τον τρόπο που δουλεύουμε με τους Kilimanjaro Darkjazz Ensemble. Έτσι, δημιουργήσαμε τους Mount Fuji Doomjazz Corporation ως μια απλή δημιουργική έξοδο, χωρίς να σκοπεύουμε να κυκλοφορήσουμε κάποιον δίσκο.

Σε ποιό βαθμό άλλαξε ο στόχος των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble στην πορεία;

Όπως είπα, αρχικά στόχος μας ήταν η δημιουργία soundtrack βουβών ταινιών. Πλέον προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τα δικά μας μουσικά ταξίδια για τους ακροατές.

Πώς καταλήξατε στο όνομα της μπάντας;

Θέλαμε ένα όνομα που θα κινούσε την περιέργεια όταν το έβλεπαν. Κάτι που δύσκολα θα ξεχνούσαν. Νομίζω το πετύχαμε αυτό.

Ο τελευταίος σας δίσκος, "From The Stairwell", μού ακούγεται σαν ένα σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, noir soundtrack. Ταιριάζει πιστεύεις αυτός ο χαρακτηρισμός; Πώς θα τον περιέγραφες εσύ;

Είναι αρκετά αντιπροσωπευτικός ο χαρακτηρισμός. Εμείς θελήσαμε να επικεντρωθούμε στη νοσταλγία σε αυτό το δίσκο. Καθένας από τους δίσκους μας έχει ένα θέμα, ένα concept όσον αφορά την ατμόσφαιρα. Αυτή τη φορά θέλαμε να δημιουργήσουμε την αίσθηση ενός film noir του '50 σε ένα φουτουριστικό περιβάλλον.

Πόσο διαφορετικό είναι το "From The Stairwell" σε σύγκριση με τις προηγούμενες δουλειές σας;

Το κάθε άλμπουμ έχει διαφορετικό concept. Η σύνθεση των κομματιών και η διασύνδεσή τους σαν κεφάλαια μιας ιστορίας με στόχο τη δημιουργία ενός ακουστικού film, στο οποίο ευελπιστούμε ότι οι ακροατές θα ταξιδέψουν με ένα συγκεκριμένο συναίσθημα, είναι το θέμα πάνω στο οποίο δουλεύουμε.

Έχετε ήδη κυκλοφορήσει τρία LP και ένα EP. Πώς βλέπεις τη μπάντα να εξελίσσεται με κάθε δίσκο;

Συμβαίνει πολύ φυσικά. Δεν προσχεδιάζουμε κάτι και νομίζω ότι είμαστε αρκετά τυχεροί με αυτό.

Έχει κανείς σας σπουδάσει κάτι στον τομέα της μουσικής;

Όχι, οι περισσότεροι από μας είμαστε αυτοδίδακτοι.

Για ποιά ταινία θα ήθελες να γράψετε το soundtrack;

Υπάρχουν αρκετές επιλογές. Θα ήταν πραγματικά συναρπαστικό να συνθέσουμε μουσική για μια ταινία του David Lynch.

Ποιές είναι οι μουσικές προτιμήσεις σας στη μπάντα; Βρίσκονται το rock και το metal ανάμεσα στις επιρροές σας;

Ναι, σίγουρα. Ακούμε τα πάντα. Metal, drone, αφρικάνικη jazz, ηλεκτρονική μουσική. Αν ένας δίσκος είναι καλός, θα τον ακούσουμε.

Πέρα από τις μουσικές επιρροές, τι άλλο αποτελεί πηγή έμπνευσης;

Τα πάντα. Ταινίες, βιβλία, πίνακες ζωγραφικής. Οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει θετικά στην έμπνευση.

Υπάρχει η πιθανότητα να ακούσουμε έναν όχι καθαρά ορχηστρικό δίσκο από τους Kilimanjaro Darkjazz Ensemble στο μέλλον; Για παράδειγμα, στο "From The Stairwell" τα φωνητικά λειτούργησαν πολύ καλά.

Δε θα το σχεδιάζαμε ποτέ από πριν. Αν προκύψει στην πορεία με φυσικό τρόπο, θα συμβεί. Οπότε ναι, μπορεί και να γίνει κάποια στιγμή στο μέλλον.

Ποιά η κύρια διαφορά μεταξύ των Kilimanjaro Darkjazz Ensemble και των Mount Fuji Doomjazz Corporation;

Οι Mount Fuji Doomjazz Corporation είναι μια καθαρά αυτοσχεδιαστική μπάντα. Σε αντίθεση με τους Kilimanjaro Darkjazz Ensemble που παίζουμε συγκεκριμένα κομμάτια. Ήταν μια πρόκληση για μας να κάνουμε κάτι σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση.

http://rocking.gr